HIRAGANA

Mika ^^

Hiraganą zapisać można każde słowo japońskie, ale regułą jest używanie hiragany do zapisywania gramatycznych końcówek czasowników, partykuł i słów, których znaki są bardzo skomplikowane lub wyszły z powszechnego użycia. Już w szkole podstawowej dzieci zaczynają się uczyć pisma japońskiego właśnie od hiragany. Bez znajomości hiragany i katakany nie można nauczyć się znaków chińskich, kanji, ponieważ do odczytania znaku potrzebna jest hiragana.

W słownikach japońsko-obcojęzycznych stosuje się transkrypcję międzynarodową opracowaną przez amerykańskiego misjonarza J.C. Hepburna (1815 - 1911), według której samogłoski i większość spółgłosek wymawia się prawie tak, jak po polsku. W złożeniach, w których występują dwie samogłoski obok siebie, każdą wymawia się osobno, np. ai (miłość) wymawia się a + i. W niektórych sylabach, takich, jak sho, shu, cho, chu, jo, ju, yu, yo samogoski wymawia się z przedłużeniem, podwójnym iloczasem . Do zaznaczenia długości używa się pionowych kresek nad sylabami i zapisuje w następujący sposób: shM, chM, jM, yM, shk, chk, jk, yk lub po długiej samogłosce pisze się u, n.p. zamiast shk piszemy shuu, lub zamiasr chM piszemy chou.

Mika ^^